14.07.2007

Bu gece hayatımın en zor gecesi.İçimde bir dünya boşluk bırakarak ANNEM gitti.13 Temmuzu 14 Temmuza baglayan gece sadece 5 dakika daha dünyaya dayanabildi.ANcak on gun sonra ben birşeyler yazabiliyorum.Elim ne klavyeye gider oldu,nede kalbim dünyadan birşey ister oldu.Canım çekildi annem ile birlikte.Aglama krizlerim hic dinmedi.Halbuki ben ona daha yeni kan ve trombosit getirmiştim.Yoğun bakımın önüne geldim.O acı sesi duydum.DITTTTTTTTTTTTTT....

Annem sanki beni beklemişti.Kapının önüne gelmemi gitmek için.Belkide görmek istedi.Ama yogun bakım adı altında tuttukları zindandan iceriye girmeme hemşire kılıgındaki gardiyanlar müsaade etmiyordu ki..Gün içinde sadece bir kere girmiştim.Oda bir kaç Dakika ..Elini tutmustum nefes alıyordu ya o bana yeterdi.O hastanede onunla 26 gun yasamıstım ya bir ömür daha yasardım.Ama annem canım yüregim dayanamamıstı.

Agzıma sokusturulan bir sakinlestiri ile ANNENİ KAYBETTİK acı sözü kulaklarımda çınladı durdu.Halbuki o doktorla ben 2-3 saat önce oturmus ANNEM GÜCLÜDÜR bizi bırakmaz diyordum.O ise bana acıyan gözlerle bakıp İNSAALLAH demişti.Herkes biliyordu.BEN ve Kardeşlerim hariç.Ölüm evinizin icine girene kadar imkansızdır ya.Hep baska hanelere ugrar.Bize sanki sıra gelmeyecek gibi.Benim ANNEM ile yapacak çok şeyim var idi.Hem ben onu iyilessin diye yatırmıstım oraya hemde on kapıdan.Yerini bile zar zor ogrendigim bir MORG levhası asılı bir yerden geri almayacaktım.

Araba getirecektim ön kapıya.Yuzundeki o huzur gülümsemesi ile atlayacaktık Irmakların Ormanların oldugu bir yerde kafa kafaya verip 3-5 gun gecirecektik.SÖZ VERMİSTİM.ANnem özür dilerim ilk kez bir sözümü tutamadım.AFFET:..