http://vipsarkilar.blogcu.com/iftihar+Abidemiz+Efendimiz/ Annem buradan Yüce Peygamber Efendimize(S.A.V) söylenmiş güzel ilahiler dinliyorum. Ramazan geldi ,geçiyor.Biliyormusun bu sensiz geçen 2.Ramazan Ayım. Oruçta tutamıyorum. Tutmuyorum yada. Bilmiyorum. Annem koskoca 1 yıl geçmiş inanasım gelmiyor. Daha ad geçiyor. Ama ben biliyorum sen çok güzel bir yerdesin.Duaların geliyor oradan buraya.Rabbim seni melekler ile korusun sarsın sarmalasın. Sen güzel kokulu cennet bahcelerinde gezin. Ben de gelecegim yanına o zamaan sonsuza kadar annem koynunda uyuyacagım. Yasanıyor onca sacmalık,yalanlar,gerceklikler hepsi de eksik.Yarım gitmis benim.Yüzümde senden kalmıs bir hüzün asılı. Gülümsesem bile herkes farkediyor senin izini. Mezarlıga gelecegim tüm cesaretim ile. Seni o toprak altında ziyaret edecegim. İnanmadığım ölümünü bir kere daha kabullenmeye çalışacağım. Çok çektin buralarda Umarım oralarda gül kokularının içinde huzurdasındır.

Susacak Var

Gıdısının kacıncı gunu ve saatı bu konudan haberin yok.Bugun yine bir cuma .Senin esas alemi sectiginden beri kacıncı Cuma bugun biliyormuyum?özlemek ne zor. Giden birinin anılarını saklamak ne kadar ağırdır onları canlı tutmak sahip cıkmak. Anılara tutunup yaşamak. Ve herşey silindi sandığın anda bir yerde birini görüp benzetmek ve tüm belleğin canlanıp 10 sn de uzun metrajlı film olarak izlemek dahası zaman kavramını yitirmek. Bulunduğun mekanın ne kadar önemsiz olduğunu hissetmek. Uğruna savaştığın onca kavramın ne kadar gereksiz oldugunu hatta savasın ve kavganın amacı olsun olmasın saçma olduğunu hissetmeyi. Gidenlerin ardında kalanlar bilir ne hissediiliyor günler içinde kac günün daha geçtiğini. Zaman kavramının aslında 24 saatten ibaret olmadğını. İç yolculuğun en uzun ve en meşakkatli seyahat olduğunu. Bir mezar basında sadece bir toprak görürken kelimeler agzınıdan dökülürken duyacak birinin olmasını ne kadar çok arzu etmektedir insan. Yazacak kelimelerim cümlelerim cok ama artık Susacak var!!!

Bugun bugun gecen sene bugun 3 saat sonra senı kaybetmıs olacagım. Yanı yıl donumun. Annem. Zerre yasamak ıstemıyorum. Ne olur al benı de yanına. Artık dayanamıyorum. O kadar cok agladım kı. Konusacak sesım kalmadı.Google da adını yazdım Sadece 13 Temmuz 2007 tarıhlı hastane masrafın cıkıyor be annem. Senınle son gun hayallerımızı dusluyorum. Hanı elınden tutacaktım hastaneden cıkınca senı yesıllık bır yere goturecektım beraber tatıl yapacaktık sımdı ne yapacagım yarın gıdıp bır topragı zıyaret edecegım bana sadece kalan o toprak henuz mezar tasını bıle yaptıramaıdgım toprak mezar hepsı bu ev bombos gecem gunduzum ofıs oldu neden sen yoksun kandırıyrum kendımı ıs ıle guc ıle oyalıyorum işte
1 yıldır hıc degısmedı acım hepsı daha dun gıbı her bugunum dun senı kaybettım gun. Bazen ısyan derecesıne gelıyorum.Sonra gene senın ogrettıklerın bana yoldas oluyor. Dıyorum kı ALLAH tan geldık ona donecegız. Bu avuntum ıste. BIr daha yazarmı kalemım kanaya kanaya kagıdı da kan tutar agac deıl mı soyu agla doyasıya agla aynı denıze cogalır yuregın ozsuyu gıttı cancagızım gıttı son Konyalım kanunu mazbuttur sahıdız hepımız sen de cekıp gıtme dayan be umudum dön gel meydan okur hayat pabuc bırakmaz ölüme DÖN GEL ANNEM.

Temmuz 2008

Annem gectıgımız yıl bu zamanlar senınle hastane korıdorlarında yasam savası verıyorduk. Simdi gene ben çalışıyorum. Yalnızım. Sensız gecmıs 360 gun ıcıme her gun ısleyen sensız derın ızlerle benı mahvettı.Kotu hıssedıyorum Berbat hıssedıyorum cok mutsuzum. Sensız her gun yasam savası verıyorum.

Gecen Zaman

Canım Annem;
Her gün gectikce icimde acı dan boslugundan yoklugundan azalan yok. Eksikliğim gücüm sensizliğim. Dayanmam ,sevinmem,üzülmem cok zor. Annem gecen sene bu zamanları düsünüyorumda icimden. Seninle yaptıgımız her sey o kadar daha fazla degerli geliyor ki. Sensiz gecirdigim her saniye benim icin bir azap. Arkadaslarım ve annesi geldi . Onları gördüm ve aglamaya basladım. Sen yoksun. Aynı bizde onlar gibi idik. Simdi sadece ben kaldım. O gittigim ev bombos . DOlmuyor ici. O ev ev deil. Huzur yok. Gözlerimdeki yaslar artıyor anne. Ofiste masamda bir resmimiz var. Onunla konusuyorum her gün. Herseyden haberin oluyor mu? Mezarına gelemez oldum anne. Dayanmıyor yüregim. Rüyama geldin ya anne! Ben Mersinde idim. O kadar gercek idiki gördüklerim. Bana küsmüstün anlamıstım affetmen icin yalvardım olmadı Ölmek isteyince bana nasıl sarıldın. Hala icimde o his gitmiyor. Özlem dolu sarılısın. Uyandıgımda gözlerimi acabildim anca sanırım 15-20 dakika vucudumu hareket ettiremedim. Sen beni geri gönderdin zamanı değil dedin ya. Ben seninle mi idim neden bıraktın beni ki geri bu dünyaya. Cok güzeldi seninle oldugum o rüya. Annem herkes aynı ve cok calısıyor. Borclar odensin annemin üzerindede birşey kalmasın diye. Ama henuz hepsini yapmayı basaramadık . GÜn saymaya basladım gene. ANNE denilince bir yerde kriz geciriyorum. Senin olmadıgın geliyor aklıma(sanki hic cıkıyorda). Kendime yeni bir oyun buldum sen bir yerlerdesin ve geleceksin saracaksın bulusacagız. Adım attıgım her yolda seni bekliyorum ben. Eger inanırsa su senin sevgin ile dolu kalbim öldüğüne aklımı kacıracagım. Annem. Annem seni üzdüüğüm her saniye icin beni affet. O topragın altında senin oldugunu bilmeye dayanamam. Sadece resimlerde kaldıgına inanamam. İNANMAM:............
Cok özledim ÖZLEDİm. ÖZLEDİM: ÖZLEDİmmmm.
Her gün aglayan ve sensizliğe dayanamayan kızın.